Pacjenta głównie interesują dwie rzeczy – ryzyko odrzutu, co jest jednoznacznie rozumiane jako gwarancja powodzenia zabiegu i długoletnie utrzymanie implantu oraz ryzyko zabiegu związane ewentualnymi urazami oraz z ingerencją chirurga w nasz organizm.
Mimo, że za pomocą współczesnej diagnostyki nie jest możliwe ustalenie potencjalnych zdolności gojenia tkanki kostnej, wskaźnik powodzenia zabiegów implantacji jest (jak na medycynę) bardzo wysoki.
- W chwili obecnej nie ma już mowy o fazie eksperymentów.
- Technika implantacji jest tak dopracowana, że możemy liczyć na 99% powodzenie.
- Ostatnio wprowadziliśmy nowe implanty Straumann o powierzchni SLActive, które zakładamy w przeszczepy kostne, przez co skracamy czas leczenia.
- Posiadają one aktywowaną powierzchnię, która zmniejsza odsetek powikłań u pacjentów z trudnymi warunkami do zabiegu implantacji.
- Statystyka podaje tylko 1% przypadków powikłań po zabiegu.
Raz przyjętego implantu nie można usunąć tak jak własnego zęba. Następuje na tyle mocna osseointegracja (wrośnięcie komórek kostnych – osteoblastów – w pory plazmy tytanowej), że wyciąga się go specjalnym wiertłem wraz z otaczającą kością.
Osseointegracja
Osseointegracja jest pojęciem biologicznym i oznacza zrost żywej tkanki kostnej z tytanową powierzchnią implantu. Element tytanowego implantu umieszczony w kości posiada powierzchnię, na której mogą zachodzić komórkowe i tkankowe reakcje gojenia. Reakcje te mogą (ale nie w każdym przypadku muszą) być jednakowe. W celu zwiększenia powierzchni osseointegracji implanty mają różne powierzchnie opatentowane przez różne firmy. Dotyczy to także implantów i endoprotez w ortopedii.
Współczesne techniki diagnozowania nie są w stanie określić w jakim stopniu (i czy w ogóle) organizm w pełni przyjmie implant. Proces gojenia się implantu oparty jest na przebudowie tkanki kostnej, a jej budowanie musi być szybsze od procesów resorbcji, wywołanych ciałem obcym. Na równowagę między tymi procesami mają wpływ m.in. siły biomechaniczne wyzwalane przez konstrukcję protetyczną – zarówno prowizoryczną, jak i stałą, indywidualne zdolności organizmu pacjenta i potencjalna możliwość wystąpienia periimplantitis (zapalenia wokół implantu).
Proces osteointegracji jest widoczny jedynie w obrazie mikroskopu elektronowego, jako obecność młodej tkanki na tlenkowej powierzchni implantu. Aby go stwierdzić, implant pacjenta wraz z otaczającą kością musiałby zostać wypreparowany, pocięty i poddany analizie mikroskopowej, co z oczywistych względów jest niemożliwe.
W związku z tymi trudnościami żaden poważny lekarz nie wyda wiążącej opinii o osseointegracji wyłącznie na podstawie badania klinicznego.
Na podstawie badań radiologicznych i klinicznych można rozpatrywać (w przybliżeniu błędu radiologicznego) gęstość struktury kostnej wokół wszczepu, biorąc pod uwagę również fakt utrzymania lub odrzutu implantu.
Reaktywność warstwy tlenkowej implantu zależy od zastosowanych przez producenta metod wykonania wszczepu, dlatego wprowadziliśmy ostatnio implanty Straumann SLActive o powierzchni z aktwynego tytanu i mikrostrukurze odpowiadającej wielkości poszczególnych osteoblastów i ich filipodii.
Należy podkreślić, że osseointegracja zajdzie jedynie wtedy, kiedy organizm „zaakceptuje” wszczep, a zależeć będzie przede wszystkim od zdolności tego organizmu do pozytywnej reakcji na wprowadzone obce ciało.
W celu zapewnienia warunków do uzyskania optymalnych rezultatów uważa się, że najważniejsze jest atraumatyczne założenie implantu, bez przegrzania tkanki kostnej podczas zabiegu chirurgicznego oraz zagwarantowanie pierwotnej stabilności wszczepu.
W połączeniu z ekspertyzą lekarza, współczesne metody operacyjne i używany sprzęt umożliwiają rutynowe spełnianie obu tych warunków.
Za wystarczające podstawy do oceny kwalifikacji pacjenta do zabiegu przyjmuje się wywiad z pacjentem, analizę zdjęć radiologicznych oraz kliniczne badanie. Jednak ostateczną weryfikację tej oceny chirurg jest w stanie uzyskać dopiero podczas wykonywania samego zabiegu, ponieważ ma wtedy bezpośredni wgląd w pole operacyjne oraz może precyzyjnie ocenić ilość i jakość kości.
Widok powierzchni TiUnite implantów Branemark system oraz zaobserwowane na jej powierzchni reakcje wiązania się komórek kostnych
Współczesne piśmiennictwo podaje, że osteointegracja może w ogóle nie wystąpić, mimo że wszczep nie wykazuje ruchomości, a jego adaptacje pozwalają na oparcie odbudowy protetycznej. Osteointegracja może też wystąpić jedynie przez pewien czas i zaniknąć. Nie zawsze znane są przyczyny takich niepowodzeń. Często mogą one zależeć od czynników natury biologicznej, np. kość może być zbyt słabo unaczyniona lub jej jakość czy zwartość mogą się okazać nieodpowiednie.
Proces osseointegracji może też zaniknąć na skutek przeciążenia implantu czy parafunkcyjnych nawyków pacjenta. Właśnie dlatego tak ważne są wizyty kontrole i kontakt z lekarzem prowadzącym.
To niezwykłe zjawisko łączenia się kości z powierzchnią tytanu jest wykorzystywane od 1965 roku. Jako lekarze możemy stworzyć optymalne warunki do jego wystąpienia, ale nie jesteśmy w stanie przewidzieć ani zagwarantować indywidualnych reakcji poszczególnych pacjentów. Pacjent musi być tego świadomy i wspólnie z lekarzem dbać o utrzymanie efektów implantacji.
Wiedząc tak wiele o osseointegracji przyznać trzeba, że mówienie o gwarancjach dawanych przez lekarza na przyjęcie się wszczepu jest nadużyciem. W medycynie nie ma gwarancji – jest statystyka, a ona jest nieubłagana. Pracujemy na żywym organizmie i uczciwie trzeba przyznać, że część reakcji i chorób, które mogą się ujawnić, nigdy nie będzie przewidywalna niezależnie od używanego sprzętu, materiałów, czy ekspertyzy lekarza.
Jeśli żywotność implantacji ma być długa to potrzebna jest duża doza samodyscypliny.
Nowe – uzyskane zęby pomogą tylko tym pacjentom, którzy podejmą się utrzymać daleko idącą higienę. Pacjent musi uczestniczyć w utrzymaniu efektu implantacji, aby zapobiec powstawaniu stanów zapalnych śluzówek. Nie może być mowy o zapominaniu umycia zębów.